POLSKA
Dwusilnikowy samolot bombowy i rozpoznawczy. Projekt.
Potrzeba opracowania lekkiego samolotu bombowego pojawiła się szczególnie wyraźnie pod koniec lat 30-tych, gdy dowództwo polskiego lotnictwa wojskowego postanowiło zastąpić w latach 1940-1941 istniejące wówczas eskadry liniowe oddzielnymi jednostkami rozpoznawczymi i lekkimi bombowymi. Koncepcja likwidacji lotnictwa liniowego i jego zastąpienia specjalizowanymi formacjami pojawiła się już zresztą dużo wcześniej - w 1936 roku wysunął ją ówczesny Dowódca Lotnictwa gen. Ludomił Rayski. Na wyposażenie tych nowych eskadr miał początkowo wejść samolot budowany jako następca przestarzałego PZL-23 "Karaś" - bombowy i rozpoznawczy PZL-46 "Sum".
Na wiosnę 1939 roku Dowództwo Lotnictwa zleciło kilku wytwórniom lotniczym opracowanie nowych samolotów rozpoznawczych i szturmowo-bombowych, mających w przyszłości zastąpić "Suma". W Państwowych Zakładach Lotniczych rozpoczęto wówczas wstępne studia projektowe nad nowoczesnym samolotem szturmowym i bombowym nurkującym "Łosoś" oraz samolotem rozpoznawczym dalekiego zasięgu o nieustalonej nazwie i numerze typu. W Podlaskiej Wytwórni Samolotów podjęto prace nad lekkim dwusilnikowym samolotem szturmowo-bombowym PWS-46 (PWS-60 ?). Natomiast w Doświadczalnych Warsztatach Lotniczych (DWL) rozważano budowę dwusilnikowego lekkiego samolotu bombowego, będącego lądową odmianą projektowanego w tym samym czasie wodnosamolotu RWD-22.
Nowy samolot, oznaczony RWD-24 i określany w wytwórni jako lekki samolot bojowy, był bezpośrednim rozwinięciem finalnej postaci RWD-22. Miał to być dwusilnikowy dolnopłat wolnonośny o mieszanej konstrukcji, przeznaczony do zadań bombowych i rozpoznawczych, a także do szkolenia załóg dwusilnikowych samolotów bojowych. Od swego pływakowego poprzednika różnił się przede wszystkim trójkołowym chowanym podwoziem, wypróbowanym wcześniej m.in. na lekkim samolocie pasażerskim RWD-11, a także podniesionym bardziej do góry usterzeniem. Do napędu maszyny rozważano kilka typów silników, w tym np. francuskie typu Gnôme-Rhône 14M-05 "Mars" o mocy po około 700 KM, ale wybór ostatecznie padł na polskie 9-cylindrowe silniki gwiazdowe typu PZL G-1620B (G-1620bis) "Wydra" (pierwotnie nosiły one nazwę "Mors" B lub "Mors" II) o maksymalnej mocy startowej po 346 kW (470 KM) - takie same jak w RWD-22. Zastosowanie francuskich silników o większej mocy (ale i większej masie) wymagałoby bowiem gruntownego przekonstruowania struktury nośnej płatowca, a na to nie było już czasu.
Latem 1939 roku opracowano w biurze konstrukcyjnym DWL wstępny projekt koncepcyjny RWD-24 i przygotowano jego rysunki ofertowe. Konstrukcja samolotu była analogiczna do konstrukcji RWD-22, co dawało nadzieję na szybką realizację projektu. Wybuch wojny we wrześniu 1939 roku przeszkodził jednak w jego dalszej realizacji. Nie wiadomo zresztą, czy Dowództwo Lotnictwa byłoby zainteresowane samolotem RWD-24, jako że jego osiągi i uzbrojenie znacznie ustępowały nie tylko nowo projektowanym w PZL maszynom, ale także zaakceptowanemu już do produkcji PZL-46 "Sum".
Dane taktyczno-techniczne (projektowane):
Konstrukcja: dwusilnikowy trzymiejscowy (?) dolnopłat wolnonośny z zakrytymi kabinami załogi, otwartym tylnym stanowiskiem strzeleckim (?) i chowanym trójkołowym podwoziem z kółkiem ogonowym (?). Konstrukcja mieszana metalowo-drewniana z pokryciem głównie sklejkowym i częściowo duralowym i płóciennym (?). Usterzenie wolnonośne z podwójnymi statecznikami pionowymi.
Wymiary
rozpiętość 18,00 m
długość 13,80 m
wysokość 2,29 m
powierzchnia nośna 40,00 m2
Masy
masa własna 2330 kg
Obciążenia
brak danych
Osiągi
prędkość maksymalna 320 km/h na wysokości 1500 m
Napęd: dwa 9-cylindrowe silniki gwiazdowe, chłodzone powietrzem, typu PZL G-1620B (G-1620bis) "Wydra" (inaczej "Mors" B lub "Mors" II) o mocy startowej po 346 kW (470 KM) każdy i mocy nominalnej po 316 kW (430 KM), napędzające metalowe 3-łopatowe śmigła przestawialne typu Hamilton Standard (?)
Uzbrojenie: (prawdopodobnie) jeden ruchomy karabin maszynowy kalibru 7,9 mm typu PWU wzór 37 (tzw. "szczeniak") w przodzie kadłuba w przeszklonej kabinie obserwatora/bombardiera, jeden ruchomy karabin maszynowy kalibru 7,9 mm typu PWU wzór 37 (tzw. "szczeniak") w tylnym górnym stanowisku strzeleckim oraz maksymalnie do 400 kg bomb w komorze bombowej w kadłubie
Załoga: 3 osoby (pilot + obserwator/bombardier + radiotelegrafista/strzelec)
Wytwórnia: Doświadczalne Warsztaty Lotnicze, Warszawa, Polska
Produkcja: tylko projekt
Wykaz literatury:
1. A. Glass "Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939", WKiŁ, Warszawa, 1976
2. L. Dulęba, A. Glass "Samoloty RWD", WKiŁ, Warszawa, 1983
3. A. Morgała "Samoloty wojskowe w Polsce 1924-1939", Dom Wydawniczy Bellona, Warszawa, 2003
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz